Suton (D. Vasiljev)
Suton
Nema su polja preorana,
i sve na njima vene
i strepi u divljem strahu
od Smrti brze, neslućene.
Drva, gola i uplakana,
žale što svojom bizarnom pompom
moraju da su pogrebna svita,
i što ne mogu junački mreti.
Polje je nemo.
Katkad preleti
jato crnih, prognanih vrana,
ili gavran, il' druga zloslutna ptica;
i Čovek, što se kroz suton skita,
oseti da se u bolnom njegovom srcu
kida po jedna tanka, zlatna žica...
|