Večni plamen
Ne kao nad sudbom Jevtareve kćeri,
No kô na vodama starog Babilona,
One su, velike u najvećoj veri,
Čule skriven poklič kô rog Jerihona.
One su, kô negda kraj živih buktinja
Što su umirali sa osmehom verni,
Čule šum sokova zgaženog rastinja,
I ne pade zato uzdisaj biserni.
Jer ta divlja snaga koja se ne gasi,
To je pesma šuma i gorske mirnoće,
Šum hrasta kog zalud gruvaju talasi
A on zna šta može, a on zna šta hoće.
I toj snazi nema suze ni umorstva,
U krvavoj buri ona krišom sanja:
Vera koja živi od mleka uporstva
Trpi noćnu jezu za osmeh svitanja.
(Bez datuma)
