Легнала мома до воду,
Мод тој ле дрво масленку.
Подуна ветар од гору,
Искрши грањку масленку,
Удари мому по образ. 5
Љуто га мома проклиња:
„Ој, ветре, да не подунеш!
Чудан сам с’нак с’њала:
На с’н ми беу тројица;
Један ми даде прстенче, 10
Други ми даде јабуче,
Трећи ме само пољуби.
Т’ј што ми даде прстенче,
Кроз њега да си промине;
Т’ј што ми даде јабуче, 15
Како њега зелен да буде;
Т’ј што ме само пољуби,
Дај ми га, боже, на јаве.“
