Tko da plam zagasi, ki gori u meni,
ner željni uzdasi i moj plač ljuveni,
zač, vajmeh, pravedno ja nebog mogu reć,
da svi živi zaedno kladenci budu teć
i rijeka od Nila i morske pučine,
ne bi zagasila gorušte vrućine,
u kojoj ja gorim, a to je božji sud,
da se tač rastvorim trpeći tolik trud,
djevica prisveta srdačce zač moje
u živ plam popreta, da gori tuj stoje
i živa žerava š ljubavi jedine
da ga tuj skončava, u plamu da gine.
K tomuj se snebivam, gdi grozno svaki čas
bezredno polijevam suzami moj obraz
cvileći dan i noć, jak da sam vas ranjen,
da bi mi kako moć zagasit taj plamen,
nu je žalos velika i smrtni nepokoj,
u suzah zač lika ne najde život moj,
zač moja suzice što većma ističu,
većma se tužice ognjene potiču
i veći raste plam u meni nebogu,
zagasit koji sam po sebi ne mogu,
zatoj ću klikovat, jak slavic u gori,
i glasom onuj zvat, koja me umori,
koja plam naloži hotjenju po svomu
i taj trud umnoži u srcu u momu,
kojoj sam vazda bil ja veran zadosti,
jeda mi da u dil dil svoje radosti,
od svoje ljubavi da mi dil ne brani,
da me tač ne ostavi, ner da me sahrani,
zač druga nijedna stvar, pravedni moj Bože,
zagasit nikadar ovi plam ne može,
jedini ner sam glas od slavne gospoje,
da okusi vječnu slas srdačce, joh, moje,
zač da mi reče sad nje ures ljuveni:
u željah što si rad, to ćeš nać pri meni,
volil bih umriti i prije bih smrt obral,
nego li živ biti, zač bih ja njoj pridal
i tijelo i dušu, pravedno, vaj, velim,
da tamo njoj služu na dvorbi, gdi želim;
zač je taj višnji kram, gdi ona boravi
i drugi, vajmeh, plam od vječne ljubavi
i vječne svjetlosti, vaj, gdi su nje dvori,
pri božjoj milosti svaki duh gdi gori,
gdi vidjet nije sanka i gdi nije tmasta noć,
ner li bez pristanka slavi se višnja moć,
gdi je vječna taj slava, gdi se svak veseli,
gdi je djeva gizdava, ku život moj želi.
