liniji; Serbentinije, Serbentini u Poljskoj; Serbinov u Sandomirskom; Sjerbovice u Krakovu; u Galiciji Sarbice, Sarbijevo, Sarbin. Da dodamo ovome još nekolika imena iz balkanskih zemalja: Srbija na Bistrici (Haliakmon), u Makedoniji; selo Srbinovo (Serbinova u navodu Ofejkovljevu Verkovićeva predgovora) kod Džume na Strumi, blizu Kresne Planine; tako isto više sela između Bitolja i Kožana nose i danas naziv Srbija, Srbica, po kazivanju Verkovića (Vidi u Ofejkova str. 38), koji veli da je sam tri sela s takvim imenima našao, pa dodaje da njihov broj izvesno mora biti veći.
Ime Sloveni javlja se kao ime slovenskih naroda prvi put u 6. veku. Ranijeg traga u istoriskim izvorima nije mu se moglo naći, ako nećemo Ptolomejeve Stavane da oglasimo za Slovene, kao što je mislio Šafarik.[1]
Da pređemo sad na samu istoriju.
Doseljene srpskih plemena na balkanski poluostrv pada, kao što je poznato, u prvu polovinu sedmoga veka naše ere. O tom nam je ostavio svedočanstvo vizantiski car Konstantin Porfirogenit. Po njemu srpska su plemena, došav s Karpata na balkanski
- ↑ G. Krek, Einleitung in die Slavische Literaturgeschichte, zweite Auflage, str. 282, 293, 294.
