Što visoka carigradska vrata[1],
Na njih sjedi Jovanova majka,
Pa mi šika ludoga Jovana:
„Ninaj, ninaj, ludani Jovane,
Da bi Bog da i Bogorodica
Da preuzmeš sve carevo blago, 5
I carevu ćercu za ljubovcu”!
To začuše dvje careve sluge:
„Aman care, aman gospodare,
Majka ima ludoga Jovana,
Te ga šika na careva vrata, 10
Da joj Bog da i Bogorodica
Da preuzme sve carevo blago,
I carevu ćercu za ljubovcu”.
Caru se je mučno učinjelo,
Pa mi posla do dva tamničara, 15
Dofatiše ludoga Jovana,
Metnuše ga u dno u tamnice,
Nek’ ga jedu zmije i akrepi,
Neka mu je voda do koljena,
Nek’ tamnuje za devet godina. 20
Staviše ga u dno od tamnice
Da tamnuje za devet godina.
Kad se pune devet napuniše,
Otvoriše studenu tamnicu,
Kad onamo Jovan na stolici, 25
I do Jova Jovanova majka,
A pred njima sinija od zlata,
Na siniji guja prepletena.
↑Posljednje dvje rječi u svakom se stihu ponavljaju.
Izvor
Milorad Radević, Miodrag Maticki: Narodne pesme u Srpsko-dalmatinskom magazinu, Matica srpska, Institut za književnost i umetnost, Novi Sad * Beograd, 2010., str. 79.
