U Crnojgori upotrebljive kod puka pjesme, iz ust jednog Crnogorca
Zavali se Kraljeviću Marko,
Zavali se sablji okovanoj,
U Prilipu gradu bijelomu.
Marko sad[a] riječ besjedi[o]:
„Evo vnogo doba ima 5
Šta si pohrđavala,
Kunem ti se i veru ti dajem,
Odit[i] ću gore uz planine,
Što sretem nasred druma puta,
To će izgubiti Marko!" 10
Ono reče i uleze [u] bijelu kulu,
Obuče se šta najljepše mogaše,
Obuče pancijer košulju,
Koja nije tkana nit predena,
U zlatni je kalov šlivana, 15
E mi sja ka i na goru sunce;
Svr košulje crvenom dolanom,
Svr dolame toke ralemincke,
Opasan sa svilenim pasom,
Za pas tište dvije puške male, 20
A međ njima zlaćena handjara,
Zlato svr mi odgovara,
O bedri objesi sablju okovanu,
Na kojoj su tri gajtana zlatni,
Valja pod careva grada, 25
A na ramena topuzinu tešku,
A na glavu kalpak od gologa zlata,
E si primi Šarcu u ramena,
Poigrava gore uz planinu.
Kad mi dojđe gore u planinu, 30
A pogleda drumom širokim,
A ugleda jedno ludo d'jete
Na vrančića konja visokoga.
Evo Marko riječ besjedio:
„Poseli se s puta, ljudeno dijete, 35
Ja ću tebe danas izgubiti!"
No dijete abera[1] ne ima,
Na Marka još bolje konja nagonjaše.
Na Marka drugo govorio:
„Kami majki, koja te imala, 40
Kako nije još kojega sina imala!"
No dijete abera ne ima.
Gdje se staše, tu se udariše:
Kud Marko udaraše,
Zelena vatra sijevaše; 45
Kud dijete udaraše,
Po tri litre mesa opadaše!
Dokle Marka rane [o]dolele,
Pade Marko u lisiju travu;
Bog zna, izgubit ga ćaše, 50
No Marko riječ besjedio:
„Uzmakni malo, ljudeno dijete,
Ja ću te pitat od kojega si traga!"
No dijete na Boga gledaše,
Te ne oćaše izgubiti Marka. 55
No ga gleda isposebe Kraljević Marko,
No mu Marko riječ besjedio:
„Od kojega si traga?"
No je d'jete riječ besjedilo:
„Moja majka sestra Kraljevića Marka, 60
Ja sam krenu u Prilipu gradu,
U ujaka Kraljevića Marka,
Da mene Marko uči na junaštvo!"
No je Marko riječ besjedio:
„Za ja te, sinko, naučio, 65
Da li se nisi ti naučio,
Da li nisam ja Kraljević Marko,
Gdje izgubi svoga ujaka?!"
Ka' se dete malo ovizavaše,
Udari se šakom u koleno, 70
[I] otpasa svilenoga pasa,
A svuče tanku košulju,
Te i Marku rane zavijaše.
Kad je Marku rane zavio,
Primi[o] ga šarcu u ramena, 75
Te ga tera u Prilipu gradu.
Kad mi dojđu u Prilipu gradu,
E mi Marku ponude kupovaše,
Te ga vida za po goda danah.
Tader Marku rane zarasle, 80
Te se digao malo Marko,
A Janku riječ besjedi:
„Ustaj, moj mio sestričiću,
Oćemo gore uz planinu,
Da se učimo na junaštvo!" 85
E mi Janko jedva čekaše,
A uljeze u bijelu kulu,
Te izvede Šarca i vranca,
A izvede pred bijelu kulu,
A uzveže dvije sablje okovane, 90
E se primiše konjom u ramena,
Otidoše gore uz planinu.
Kad dojdoše u lisju planinu,
Marko gleda drumom širokijem
I ugleda Turke janičare, 95
Pred njima trči Dedje Lezalija
Na zekanu [...].
Svom sestričiću se on kaževaše,
I to Janku dobro milo biše,
Te u Turke dobro udariše, 100
Od Turaka velja dogradiše,
Posekoše trideset Turakah.
Datoteka:Murat Sipan vinjeta.jpg
