SRPSKA VILA
U rumenu zoru, kad zv'jezdice sjajne
Na pučini neba plavetnog se gase,
Kad grimizom zore nebesa se krase,
Tiho lebde zrakom glasi pjesme vajne.
Odaklen se kreću, ko l' to tužno poje?
U zoricu rujnu, kad sve miljem gori,
Koga tako tuga u grudima mori,
Da s uzdahom prati glase pjesme svoje?
— Sa vrletnih gora, što se k nebu dižu,
I kô vječni stražar nepomično stoje,
Gdje 'no suri orô vije gn'jezdo svoje,
Oni tužni glasi odatle se nižu.
A djevojče ono raspuštenih vlasi,
Što beskrajnom tugom po st'jenju se kreće,
Svenuloga lica, kô jesenje cv'jeće,
A bolne joj grudi trgaju uzdasi.
To je srpska vila — vila roda moga,
Ona onu pjesmu milotužnu vije,
Što u rujnu zoru, sunca jarkog prije,
Razljeva se dverim Svemira tihoga.
Ona ono tuži za slobodom svetom,
I s bolnijem srcem gleda grozne muke,
Što pod teškim bičem dušmanove ruke
Rob ih snosi tužni, sputan uzom kletom.
Oh, ne plači vilo! Utri gorke suze!
Jer već sunce milo i nama se rađa,
Brat se s bratom miri, prestanuće svađa,
A Srbin će stresti opet teške uze!
