5
[Pije vino mali car Stjepane]
Pije vino mali car Stjepanc
U Budimu gradu bijelome,
Služi mu ga sestra Anđelija.
Kad se Stjepan napojio vina,
Popi Anđe jednu čašu vina; 5
Koliko je divna i ugledna,
Gleda joj se proz groce vino.
Stjepan joj je tako besjedio:
„O, Anđušo, moja mila sele,
Da mi nije od Boga gr'jehota, 10
Da bi tvoje obljubio lice!"
No mu tako Anđa besjedila:
„Mili brate, mali car Stjepane,
Ljubi lice, ne gledaj gr’jehotu —
Bog će nama oprostit gr’jehove!" 15
Stjepan joj je obljubio lice.
Ono doba malo postanulo,
Doba malo, po godine danah,
Zadjeha[1] se čedo u djevojki,
Nosila ga tri godine danah. 20
Tri godine kad se napunile,
A djevojka bila na rođenje,
U nje se je čedo najavilo,
Čedo malo bješe muška glava.
Od čeda se Stjepan uzmučio, 25
Pa od srebra kopčeg[2] dohvatio,
U njeg' baci ono čedo ludo,
Pa ga nosi moru širokome
I taj kopčeg nasred mora baci.
Ono doba malo postajalo, 30
Doba malo, po godine danah,
A pođoše budimske delije,
Te odoše moru širokome,
Te mi love ribu mostarkinju.
Kada su se natrag povratili, 35
Kad dođoše moru na krajove,
Tu srebrni kopčeg naodiše.
Evo kopčeg otvorit ne mogu,
No ga nose u toj Gori Svetoj
U namastir providura starca. 40
Providure kopčeg otključaje,
U njem' živo čedo nahođaše,
Ovo čedo bješe muška glava.
Providur ga dimno dohvatio,
Dohvatio pa ga pokrstio, 45
Svojijem ga duhom zahuknuo,
Te mu dimno ime napravio,
Dimno ime Simione đače;
Al ga rani dokle ga pothrani.
Dok se njemu napuni godina, 50
Više bješe od godine danah
Nego drugi od sedan godinah.
Kad se njemu sedam ispuniše,
Privati se konja i oružja.
No mu tako starac govorio: 55
„Sinko mili, Simione đače,
U Budim se Stjepan prestavio,
Carstvo mu je pusto ostanulo,
No dovati konja i oružje
Te otidi ti Budimu gradu!" 60
I dovati konja i oružje,
Te se njemu baci u ramena,
Pa ga igraj zelcnom planinom,
Dokle dođe u Budimu gradu
I tu nađe budimske delije 65
Oko carstva gdje se poganjahu —
Kojega će dopanuti carstvo
Al careva sestra za ljubovcu.
Simion im tako besjedio:
„Boga vami, budimske delije, 70
Da bacimo krunu u oblake,
Na kojega padne kruna zlatna,
Eto njemu i kruna i carstvo
I careva sestra za ljubovcu!"
Oni bace krunu u oblake, 75
Simionu pade na ramena.
Delijama dobro žalost bila,
Simiona živa uhvatiše,
Zatvore ga u bijelu crkvu.
Opet krunu bace u oblake, 80
Pade kruna na bijelu crkvu,
A bijelu crkvu prolomila,
Simionu pade na ramena.
Od druge im biti ne mogaše,
No mu daše i krunu i carstvo 85
I carevu sestru za ljubovcu.
Simion je konja dohvatio,
Pa se konju na ramena baci,
A za sobom majku Anđelinu;
Od Budima do te Gore Svete 90
Tri puta joj obljubio lice.
A kad dođe u toj Gori Svetoj,
Susrite ga starac providure
I tako mu riječ govoraše:
„Sinko mili, Simione đače, 95
Da li tebe ne dopade carstvo?"
Simeone tako govoraše:
„Da ti kažem, oče providure,
Evo me je dopanulo carstvo
I careva sestra za ljubovcu; 100
Od Budima do te Gore Svete
Triput sam joj obljubio lice!"
No mu tako starac besjedio:
„Zlo jutro ti, Simione đače,
Nu pogledaj što ti knjiga piše!" 105
Viđe momče što mu knjiga kaže
I grozne ga suze popadoše.
Providur ga živa uvatio,
Pa ga metnu u lednu tamnicu.
Tu tamnova tri godine danah, 110
Tri godine kad se napuniše,
Ali starac otvori tamnicu —
Simion se j' đače prestavio,
Kod njega su tri božja anđela,
Sveti Petar i sveti Nikola 115
I presvetla blažena Marija.
Zadjeha se čedo u devojke,
Nosila ga po godine danah;
Po godine kad se napunilo,
A djevojka bila na rođenje, 120
U nje se je čedo najavilo,
Čedo ovo bješe muška glava,
Muška glava bješe sveti Sava.
Datoteka:Murat Sipan vinjeta.jpg
