Neimenovana pesma Alekse Šantića 21
Jednom danku
Na uranku,
Kraj potoka, bistra vrela,
Pohvali se ruža bijela:
Što je cvijeća i što cvati,
Sve što znade mirisati,
Da se njojzi klanjat mora
Sa mirisa i ljepote.
To začuo, pa se ote
Lagan vjetrić savrh gora,
Oteo se, uzvio se,
Pa dodirnô ruse kose
Čeda mog;
S njih slađani miris svio,
Pa ružici odletio
Usred njedra bijelog.
Ruža prenu,
Suncu glenu,
Suncu ode uzdah njeni,
Pa od stida ruža ranka,
Bijela ruža mirisanka,
Pred vjetrićem porumeni.