Marko žene sina pitimia.
Snaa naйde ot Legena grada.
Naračil e mominiйo tatko:
- Kako znae юpakoviйo tatko:
ako mu e sina po-grubička,
bez nevesta svatovi ke vъrna!
Ličba liče юnakoviйo tatko:
- Koй se mi se mladi юnak nae
da obleče mladožensko ruo
i da яa mladoženska konя,
em da stoe mladožensko mesto,
ščo e bakšiš - se na nego da e,
da armosat, da gi ne venčavat!
Nae mi se Kuma Aliveto,
on ke stoe mladožensko mesto.
Pa oйdoa prez ramni drumovi,
na drumove mominite brakя;
poklonia konя šestokrila,
poklonia, zeta ne poznaha.
Pa oйdoa mominite dvori,
na porti stoe mominiйo tatko;
poklonia dve kuli imanьe,
poklonia, zeta ne poznaha.
Pa oйdoa u ramni dvorove,
na dvorove mominite sestri,
rъce dъrže kъrpi sъrmalii;
poklonia, zeta ne poznaha.
Pa sednaa na čestna trapeza.
Ščoto beše po-stari stareйko,
izgovara na mominiйo tatko:
- E tizeka, bre momin tatko!
Naračal e юnakoviй tatko
da armosaš, da gi ne venčavaš!
Armosalo, ta gi ne venčalo.
Izlegoa po ramni drumove.
Ščoto beše Kumo Aliveto,
razigra si taa vrana konя -
ščo e živo se u nego gleda!
Kleta da e mladata nevesta,
ščo si digna toй bela pokrivka,
ta pogledna Kumo Aliveto!
Ščoto beše po-stari stareйko,
ta ščo izpravi na mlada nevesta:
- E tizeka, bre mlada nevesto!
Nemoй gledaй ščo pred konя ode,
tuku gledaй ščo po konя ode!
Produmala mladata nevesta:
- E tizeka, po-stari stareйko!
Po-skoro me nazad povrakяйte,
duri ne sum ruo izvalela,
duri ne sum dari poarčila!
Я ne vodam ščo po konя ode,
tuku sakam ščo pred konя ode!
Zagazia taй beli Dunava,
hvъrlila se mladata nevesta,
hvъrlila se u beli Dunava!
Sal ednъž ona izgovorila:
- Ti Dunave, ti moй dušmane!
Ti kerdosaй moe belo lice,
ti kerdosaй moйte cъrni oči!
Sbornik ot bъlgarski narodni umotvoreniя. Čast І. Prostonarodna bъlgarska poeziя ili bъlgarski narodni pesni (Otdel І i ІІ. Samovilski, religiozni i obredni pesni. Kniga І). Sofiя, 1891, 26 + 174 str.; str.195-196
