Lюto se dete nalюti,
metna si puška na ramo,
turilo fefče nad oko,
poйde si v gora zelena,
naйde si sura elena,
kъй pasit treva zelena,
kъй piet voda studena;
pieše voda studena
na studenite izvori.
Ludo se dete izmami,
smetna si puška od ramo.
Klade si čarkot na йoko,
ta ščo mi lepo nameri,
da юdrit sura elena,
ta ščo mi prao ne юdri;
ne юdri sura elena,
godril si noga desnica.
Togaй mi sura sborveše:
- Haй more, dete malečko!
Ne tъrgaй puška na mene;
яz ne sum sura elena,
tuku bef tvoя družina!
Haй gidi, dete malečko;
bъrgu vrati se doma ti,
lekarče da ti pobareet,
lekarče, mlado momiče
ot dva-trinaйset godini!
Kako mi sura poelя,
taka si dete počulo,
na pъtna vrata klюkaše,
klюkaše, em si vikaše:
- Otvori vrata, maйko le!
Stara mu maйka otvori
i ščo mu nemu govorit:
- Kъde mi šetaš, sinko le?
- Ne sborvi maйko, ne prašaй!
Šetaf si gora zelena,
naйdof я sura elena;
paseše treva zelena,
piяše voda studena
na studenite izvori,
mošne se, maйko, izmamif,
smetnaf si puška od ramo,
da юdrim sura elena,
ne юdrif sura elena,
юdrif si noga desnica!
Sura mi mene sborveše:
ti da mi baraš lekarče,
lekarče, mlado momiče
ot dva-trinaйset godini;
belьki ke noga izlekvit!
