Veče na humkama ubogih
Počinuste i vi... Sa grbače svoje
Spustili ste teške krstove... Sad oni
Više vaših glava posađeni stoje -
Na njih pozno veče tihe suze roni...
U vašem životu nigda bilo nije
Jedne staze da vas odvede u vrte...
Po humkama vašim, eto, miris vije
I njišu se grane beharom zastrte...
Ne gone vas više niti glađu kinje,
Niti li vas ledom prate zime sinje -
Sad slušajte tople pjesme iz gnijezdâ...
Noć vječna obasja mrak vašijeh dana -:
Gle, po vašem krovu, od ruža i grana,
Prosiplju se zlatni poljupci zvijezda...