Vatra
Izgorješe stari Mrahorovi dvori!
Iz krova, iz vrata, iz pendžera svije',
Kô dugi barjaci, plamenje se vije,
I oblaci dima uzdižu se gori.
Svijet juri, viče; glas borije bije;
I ruše se grede; demiri se žare;
Rasiplju se iskre pro mahale stare
I u noći tonu kô crvene zmije.
O Šerifo, otkad tvoje oči viđe'
I ja gorim 'nako, mira nemam niđe -
Golemi me oganj poruši i satra!...
Kô svjetina ona, i kô dosad niko,
Trčao bih i ja i mahnito vikô,
Stiskajući srce: "Vatra! Vatra! Vatra!"