Anabel Li
| Anabel Li Pisac: Edgar Alan Po |
| Anabel Li je posljednja pjesma koju je napisao američki pisac Edgar Alan Po. Iako je napisana u maju 1849. godine, nije objavljena do par dana nakon njegove smrti, u oktobru iste godine, kao dio posmrtnog oproštaja i u dva časopisa. |
Prevod I
Pre mnogo i mnogo dugih godina,
u kraljevstvu na obali,
življaše deva koju su zvali
po imenu Anabel Li;
i življaše ona s jednom mišlju
da volimo se mi.
Ja bejah dete, i ona bi dete,
u kraljevstvu na obali;
al' nas dvoje se više neg' volesmo,
ja i Anabel Li;
ljubavlju na kojoj nam zavideše
nebeski anđeli.
I zato jednom, pre mnogo godina,
u kraljevstvu na obali,
vetar iz oblaka sruči se, i preli
lepu Anabel Li;
tad rođaci su gordi njeni
od mene nju odneli,
da sahrane je u grobnicu
u kraljevstvu na obali.
Anđeli, nesrećni u svom raju,
nama su zavideli -
da! baš zato (kao što svi znaju
u kraljevstvu na obali)
vetar se sruči iz oblaka noću
prelivši i prekrivši moju Anabel Li.
Al' ljubav nam beše jača od ljubavi
onih koje starijim smo zvali -
onih što su više od nas znali -
te ni anđeli u rajskoj dubravi,
ni demoni koje kriju vali,
ne mogu mi dušu razdvojit od duše
prelepe Anabel Li.
Jer kad mesec sine, snevam sred tišine
o prelepoj Anabel Li;
dok sjaj zvezda toči, ja vidim tad oči
prelepe Anabel Li;
tad, sred noći duge, počivam pun tuge
kraj moje drage - mog života i supruge,
u grobnici na obali,
u raci koju plaču vali.
Prevod II
U carstvu na žalu sinjega mora -
pre mnogo leta to bi -
življaše jednom devojka lepa
po imenu Anabel Li;
i samo joj jedno beše na umu:
to da se volimo mi.
U carstvu na žalu sinjega mora
deca smo bili mi,
al' volesmo se više no iko
ja i Anabel Li,
ljubavlju s koje su patili žudno
nebeski anđeli svi.
I zato, u carstvu na morskome žalu,
pradavno ovo se zbi:
poduhnu vetar noću sa neba,
sledi mi Anbel Li;
i dođoše da je od mene odnesu
njezini rođaci svi,
u grob na morskome je spustiše žalu
da večni sanak sni.
Anđele zavist je morila što su
tek upola srećni ko mi:
da! zato samo (kao što znaju
u onome carstvu svi)
poduhnu vetar s neba i sledi
i ubi mi Anabel Li.
Al' mi nadjačasmo ljubavlju one
što stariji behu no mi -
što mudriji behu no mi -
i slabi su anđeli sve vasione
i slabi su podvodni duhovi zli
da ikad mi razdvoje dušu od duše
prelepe Anabel Li.
Jer večite snove, dok mesec sjaj toči,
snivam o Anabel Li;
kad zvezde zaplove, svud viđam ja oči
prelepe Anabel Li;
po svu noć ja tako uz dragu počivam,
uz nevestu svoju, uz život svoj snivam,
u grobu na žalu, tu ležimo mi,
a more huči i vri.
Prevod III
U carstvu jednom, pre mnogo leta,
Kraj sinjeg mora sve to se zbi –
Živela jedna devojka lepa,
Ime joj beše Anabel Li;
Njoj samo ljubav na srcu cveta,
Ljubav kojom se volesmo mi.
Bila je dete i mlad bih i ja,
Al’ ljubav strasna tada se zbi,
Što od svih više ljubavi sija –
Mene i moje Anabel Li;
Da takva ljubav u njima klija
Žudeše s neba anđeli svi.
Zbog toga stravno serafim vreba,
Kraj sinjeg mora anđeli zli;
I dunu vetar da sledi s neba
Prelepu moju Anabel Li.
Viteza njenih povorka stala,
Da je od mene odnesu svi;
U grob je morskih spustiše žala,
Da večne snove u njima sni.
Anđele zavist mori u raju,
Jer su upola srećni kô mi.
Da! – samo zato (kao što znaju
Kraj sinjeg mora u carstvu svi)
Sa neba vetar dunu na kraju
I sledi moju Anabel Li.
Tu našu ljubav prebajna što je,
Nju žele mudri i stari svi –
Od njih se više volesmo mi –
Ni anđeli od zavisti svoje,
Niti iz mora demoni zli,
Sklonili nisu od duše moje
Dušu predivne Anabel Li.
Dok mesec zrači, ja snivam snove,
Snove o mojoj Anabel Li,
I viđam oči dok zvezde plove,
Prelepe oči Anabel Li.
I dok po sinjem moru noć pliva,
Ja ležim gde mi draga počiva,
Kraj njenog groba gde tiho spi,
Gde moja draga sad snove sni.
Prevod IV
Prije mnogo i mnogo godina,
U carstvu kraj mora to bi,
Djeva je živjela koju su zvali imenom,
Anabel Li;
S tek jednom je živjela mišlju,
Da voli, i da se volimo mi.
Bio sam dijete, i bila je dijete,
U carstvu kraj mora to bi:
Al' više nego ljubavlju mi smo se ljubili —
Ja i Anabel Li;
I zbog toga nebeski krilati serafi
Bili su zavidni.
I to je razlog što jednom, davno,
U carstvu kraj mora to bi,
Vjetar se spusti iz oblaka noću, sledivši
Moju Anabel Li;
I došli su plemeniti rođaci njeni,
Meni je oteli,
Da je zatvore u grobnicu tamnu,
U tom carstvu što kraj mora bi.
Zavidjeli su nam anđeli s neba,
Ni upola sretni ko mi —
Da! — to je razlog (kao što znaju
U tom carstvu kraj mora svi)
Što noću je vjetar iz oblaka doš'o,
I sledio, ubio Anabel Li.
Al' ljubav nam bila je jača od ljubavi
Mnogih što su stariji bili neg' mi —
I mudriji mnogo neg' mi —
I niti anđeli gore na nebu,
Ni podmorski demoni zli,
Ne mogu mi razdvojiti dušu
Od duše lijepe Anabel Li.
Jer mi ne bljesne mjesec, da sne ne donese
O lijepoj Anabel Li;
Kada zvijezde se stvore, vidim kako gorē
Tek oči Anabel Li.
Tako ležim pored svoje drage do zore,
Svoje drage — drage — života i mlade,
U njezinoj grobnici uz more.
U njenom grobu uz šumorno more.
