Войник Огнян и жена му
Дворье метет млада Огненица,
дворье метет, градом слъзи ронит,
сос слъзи 'и дворье запрашоват.
Я догледа Огненови татко:
- Не боре те, снао Огненице!
Шчо ми метеш мои рамни дворье
и ми рониш слъзи по образи?
Али ти се вино доточило,
али ти се азно доброило,
али ти се тебе сдодеяло,
чекаеки госте приятели?
Му говорит млада Огненица:
- Не боре те, мои мили татко!
Ни пак ми се вино доточило,
ни пак ми се азно доброило,
ни пак ми се мене сдодеяло
чекаеки госте приятели;
ток се пуля на рамни друмови,
шчо ми идат войници от войска,
шчо го немат Огнен добор юнак,
ами идет коня Огненова
и ми носит седло наопако,
и ми носит баряк завиено!
Али негде Огнен ми умрело,
али ми се негде преженило?
Ми говорит Огненови татко:
- Не боре те, снао Огненице!
Ал за това каар те фатило?
Са кя пойда на рамни друмови,
ке 'и питам войници от войскя,
ке ми кажат абер за Огнена.
Си отиде Огненови татко,
си отиде на рамни друмови,
си причека войници от войска,
им говорит Огненови татко:
- Не боре ве, войници от войска!
Кажите ми абер за Огнена:
али негде Огнен ми умрело,
али ми се негде преженило?
Му говорет войници от войска:
- Не боре ге, Огненови татко!
Ак' ни питаш, право ке ти кажим:
не ми умрел Огнен добор юнак,
токо ми се Огнен преженило,
се прежени во Едрене града,
го прелога Тодора робиня!
Си киниса Огненови татко,
шчо си идет по рамни друмови
и си носит Огненова коня,
шчо ми носит седло наопако
и си носит баряк завиено -
шчо си идет по рамни друмови
и си ронит слъзи по образи.
Го догледа млада Огненица:
- Не боре те, мои мили татко,
шчо ми идеш, дробни слъзи рониш?
Али Огнен негде ми умрело,
али ми се негде преженило?
Йе говорит Огненови татко:
- Не боре те, снао Огненице!
Харно Огнен да беше умрело,
шчо дека се Огнен преженило!
Му говорит млада Огненица:
- Млъчи, татко, да би онемило!
Ако ми се Огнен преженило,
я кя тебе ука те науча:
да слечеме руво капитанско,
д'облечеме руво за просенье;
ке бидеме просач и просачка,
ке шетаме земля по краина,
ке поеме во Едрене града,
ке поеме Огнену на порти,
ке ни видит, ке му се дожалит!
Я послуша Огненови татко:
си слекое руво капитанско,
облекое руво за просенье.
Кинисае земля да шетает:
ми одее, шчо ми поодее,
ми пойдое во Едрене града,
ми пойдое на чешма студена.
Близо беше Огнен добор юнак.
Си седнае просач и просачка,
си седнае на студен кладенец.
Ми седее, шчо ми поседее.
ми довтаса дете измекярче:
в рока носи стребрена ибрика,
да си лее студена водица...
Му се молет просач и просачка:
- Так ми Бога, дете измекярче,
нел подай ми стребрена ибрика
да с'напия студена водица.
- Ид'от туе, просач и просачка!
Не ти даам стребрена ибрика,
шчо ми пие Огнен добор юнак!
Пак се молет просек и просачка,
му се молет, дробни слъзи ронет.
Жал му падна дете измекярче,
йе подаде стребрена ибрика.
Не се напи млада Огненица,
не се напи студена водица -
в ибрик пущи пръстен муурлия.
Си отиде дете измекярче,
му подаде н' Огнен добор юнак,
му подаде стребрена ибрика.
Си се напи студена водица,
и му доде пръстен муурлия.
Кога виде Огнен, шчо да видит!
От си викна дете измекярче:
- Не боре те, дете измекярче,
кой ти зеде стребрена ибрика?
- Не боре те, Огнен добор юнак!
Ту и найдоф просач и просачка,
ми зедое стребрена ибрика,
се напие студена водица.
От се найде Огнен добор юнак,
си се найде на юначки нодзи
и си зеде коня Карамана;
от се фръли коню в половина,
от си пойде на студена вода,
туй си найде просач и просачка.
Кога виде Огнен, шчо да видит!
От си видит свои стари татко
и си виде млада Огненица!
От и зеде Огнен добор юнак
и им слече руво за просенье,
им облече руво капитанско;
и си зеде млада Огненица,
си остаи Тодора робиня,
си йе тури млада измекярка.
