Uvod u izučavanje grčkih i latinskih školskih klasika 1

1. Poreklo grčke azbuke – Po natpisima na mramoru, bronzi, ilovači itd. poznat nam je dosta veliki broj grčkih azbuka, koje se među sobom razlikuju po mnogim osobenostima. Izučavanje ovih raznih azbuka dolazi u nauku o natpisima ili epigrafiju. Grčka velika pismena, kojima se danas služimo, jesu pismena tako zvane jonske azbuke, koja je u Atini službeno primljena 403. godine pre I. Hr., pa je odmah za tim u opšte upotrebljavana u celom jelinskom svetu.

Uzete sve skupa, razne grčke azbuke potiču iz stare semitske ili feničanske azbuke. Imena, oblike i red pismena Grci su pozajmili iz Feničanske, čija je civilizacija bila starija; treba se, u ostalom, samo setiti, da su Feničani imali u Grčkoj mnoga naseljenja, naročito na ostrvima Egejskoga Mora.

Grčka predanja pripisuju učestvovanje u stvaranju grčke azbuke raznim ličnostima, kao Palamedu, sinovcu Agamemnonovu, i Simonidu iz Keja, slavnome pesniku. Ova predanja među tim potvrđuju, slažući se sa Herodotom, da je šesnaest slova, to jest najveći deo azbuke, u Grčkoj zaveo Kadmo, Feničanin, koji se bio nastanio u Beotiji. Ime Cadmus čini se da je istovetno sa feničanskim Qudmi, što znači: „čovek sa istoka“; tako bi Kadmo bio samo personifikacija ili mitski predak feničanskih doseljenika, koje su nazivali Καδμήῖοι.