Stražar otadžbine
Suro st'jenje, visoko kamenje
Uzdiglo se u oblake sive;
A gdje st'jenje u nebo se penje,
Tamo smjeli sokolovi žive.
Često oblak u grom se pretvara,
Krše trese, u prah da raznese,
Al' sokolu srce se ne para:
Protiv sile silom uzdiže se.
Krilom bije, oblaku se vije,
A slojevi razmiču se tavni,
Sunce sine, pa mu opet grije,
Suro st'jenje od v'jekova davni'.
Jeste l' željni sokolovog krila?
Eto krila, eto duge šare!
Eto duše, što bi kadra bila
Poginuti za roda oltare!...
Na kamenu rodila ga mati,
Od kamena mišica mu tvrđa,
A materin blagoslov ga prati,
Jer mu srce izdajstvom ne rđa...
Pr'je bi glavu, neg' djedova slavu,
Pr'je bi život, nego narod dao,
A kad pane, besmrtnost mu svane,
Jer je muški za svoj narod pao.
Suro st'jenje, visoko kamenje
Uzdiglo se u oblake sive;
A gdje st'jenje u nebo se penje,
Tamo smjeli sokolovi žive!
Jeste l' željni sokolovog krila?
Eto krila, eto duge šare!
Eto duše, što bi kadra bila
Poginuti za roda oltare!...