O narandžo, vojko plemenita!

O narandžo, vojko plemenita!
Tanka li si, visoko li rasteš!
Dažd nahodi, tebe kor’jen raste,
Vjetar puna, grane ti podvija;
Svrh tebe se grad Budva viđaše,
U Budvu se mlad Jovo ženjaše,
Iz kola mu vila klikovaše;
U taj danak, u koji s’ ženjaše,
Tanka ga knjiga dopade,
Da ide duždu na vojsku,
Ona mu mlada govori:
“Budi li ideš na vojsku,
Kome me mladu ostavljaš?“
A Jovo njojzi govori:
“Kako, kome te ostavljam?
Eto ti svekra svekrvom,
Eto ti osam đevera,
Eto ti osam jetrva,
Eto ti jedna za’vica.“
A ona Jovu govori:
“Što mi je svekar svekrvom,
To mi je staro nejako;
Što su mi osam đevera,
To su mi vjetri po gori;
Što su mi osam jetrva,
To su mi zv’jezde po nebu;
Što mi je jedna za’vica,
To mi je majka u majke;
Teško si mene bez tebe!
Kad nije tebe kod mene!“