Ovidije

Vojislav Ilić

Ovidije Pisac: Vojislav Ilić

Na surom dalekom Pontu gde borje stoletno krasi
Tomitske predele mračne, u zemlji magle i snega,
Publije zamišljen sedi. Na harfu, pored njega,
   Sede mu pale vlasi.

Vali sumorno bruje. Nad sedom njegovom glavom
Orao odvažno kliče, šŷmi i širi lêt;
A kroz urvine snežne, goneći strašnoga vepra,
   Junački zviždi Get.

I nebo, zemlja i more, sve se u magli skriva...
I vetar, što s mora dŷše, uzdiše tiho s njim;
A sêdi prognanik, zanet, tibarske obale sniva,
   I s njima gordi Rim.

Sunce se u magli gasi. A vetar zviždi i tone,
I mraznim krilima svojim leluja sedu vlas,
I tiho dotiče strune, i strune sumorno zvone,
   Kô umirući glas.

                             *

O gordi, razvratni Rime! Ti suze vidô mu nisi,
No zato on večno živi, a večna mumija ti si.
Carice vekova tavnih, gde mu je grobnica sveta?
Pod mračnim, sumornim nebom varvarskih
   i divljih Geta.

15. decembar 1888.

Izvori

• Vojislav Ilić: Lirsko pesništvo, strana 101, 2. knjiga, Vuk Karadžić, Beograd.

Ovaj tekst je u javnom vlasništvu u Srbiji, Sjedinjenim državama i svim ostalim zemljama sa periodom zaštite autorskih prava od života autora plus 70 godina jer je njegov autor, Vojislav Ilić, umro 1894, pre 130 godina.