Na žezi
| Na žezi (1894) Pisac: Dragutin Ilić |
Setno šumi u tišini
Plava reka,
Čun se gubi, u daljini
Kao senka.
Vrelog sunca zraci jasni
Ozgo sjaju,
Niti vetrić, ni talasi
Žuborkaju.
Samo katkad iznad žita,
Pokošena,
Zaleprša prepelica
Preplašena.
A tamo, kraj obale, u hladu gustih vrba,
Na valu lagahnome nija rečna deva,
Venčićem vlažna bilja obnovila kose bujne
Niz njena pleća reka biserne kapi sleva.
Lagahnim letom ona pod guste senke kreće,
Kosice ovlažene na bela nedra svija,
Sanjivi pogled njezin lenivo negde leće,
Za čunom što se nija.
A žalosnih vrba granje
Sumorno se dole svelo,
Pa nemirno dodiruje
Obnažene rame belo.
Sve je tiho, sa obale
Izvija se miris cveta
I zujanje čele male,
Što njezinom vencu sleta.
A sunce rasipa zrake. Kraj druma prostranoga
Zeleni burjan već je, pod žegom, tužno klono,
Dremljivo konji žure sred puta prašnjavoga
I zvonce kuca bono.
U Beogradu, 7. jula 1894.
Izvor[uredi]
1894. Bosanska vila, list za zabavu, pouku i književnost. Godina deveta, broj 16, str. 241.
|