Vojvoda Stefan hoće sestru da uzme

Vojvoda Stefan hoće sestru da uzme

Ostadoše dvoje đece siročadi
Nasred srpske zemlje porođena,
Bez njihnoga i oca i majke,
Jedno je vojvoda Stefane.
Kad vojvoda prispje za ženidbu,
A Rusana mlada za udadbu,
No vojvoda sestri besjedio:
„Seko moja, hoj da se uzmemo,
Da mi naše blago ne harčimo!“
No mu sestra riječ govorila:
„Jesi li se, brate, pomamio,
Da te sestra veže od đavola!
A prije bi se nebo prolomilo,
A na nebo sunce poginulo,
Da ne grije sunce sirotinju,
No brat sestru za ljubu uzeo!“
No je opet sestra govorila:
„Ja te, brate, uzet` neću
Dokle ogradiš kakvu zadužbinu –
Ti napravi prebijelu crkvu,
Potkiti je srmom i biserom,
A u crkvu crkomne zaklade,
Da se moliš Bogu po zakonu.“
On svoje blago ne žalio,
No bijelu crkvu napravio
I u crkvu što je od potrebe,
A okupi mlogo sveštenika,
Te se mole Bogu po zakonu.
No vojvoda seki besjedio:
„Hodi, seko, da se uzmemo!“
Zbori mlada, suze prosipa:
„Odbi` me se, Bog da te ubije!
Hajde okupi dvanaes` vladika
I četiri srpske patrijara
I dozovi trista đece lude,
A pred njima đakona Jovana,
Uljezite u bijelu crkvu –
Ako reku, mi da se uzmemo.“
On skoči, sve okupio,
Uvede ih u bijelu crkvu,
A Rusana na vrata od crkve.
No vojvoda blago ne žalio,
Svikolici mito prifatiše,
Do ne hoće Jovane đače,
Ne da uzet` đakovima mito.
Izljegoše dvanaes` vladika
I četiri srpske patrijara,
I đevojci svaki besjeđaše:
„Dobro jutro, vojvodina ljubo,
To vi sretnje i častito bilo!“
A Rusana njima govorila:
„Hajte tamo, srpski vlastitelji,
Bog zgodio i Bogorodica
Da ve oganj izgori živi,
Đavoli vi ponijeli dušu!“
Ali izljeze Jovane đače,
On vijenac nosi do pojasa,
Za njim idu trista đakovčadi,
Dimno li je Jovan govorio:
„Dobro jutro, Stefanova seko!
Ako brata uzela za muža,
I od tebe zmije otpadale!“
Aminuje trista đece ludo.
Kad to začu vojvoda Stefane,
On napravi drvenu ćeliju
Od drveta luča pitomoga,
Tu Jovana stavi i đakove,
Pa je zaždi su četiri strane.
Kad sjutri dan i zora bilo,
Tu se bješe svijet okupio
Da gledaju muke đeci ludoj –
Al` ćelija bješe izgorela,
Od nje se crkva ogradila,
U nju sjedi trista mučenika,
Među njima đakovni Jovane,
No se njima svijet poklonio.
Kad to čudo Stefan vidio,
On drugu napravi ćeliju,
U nju stavi dvanaes` vladika
I četiri srpske patrijara,
Na živi ih oganj izgorio –
Đe gorelo, tu se propadalo,
Pa se tade Stefan prestavio.
To je bilo kad se činilo.