Jesenja kišna pesma
| Jesenja kišna pesma Pisac: Stevan Luković |
Tužno... Jednolik — dug — i vlažan
Jesenji dan se tmuri;
Plače bez kraja, bolno plače
Sumoran beskraj suri; —
U mrtvi suton što se hvata,
Jednači, jeca vesma
— Po trulom lišću, preko blata —
Stara, bolna i polagana,
Ubogih, mutnih, šturih dana
Jesenja kišna pesma.
Spomeni davni tište, tište,
I s njima vek se čami...
Jeca i plače davnih dana,
Pospana, bolna i lagana,
Jeca i plače u toj tami,
Kô gluhi žubor suza sami’,
Daleke sreće pesma.
Oh, jadno drago! Večno tako,
Kaj se, i kaj, i žali!
I dok za senim’ nada pali’
Pogrebna bruji pesma,
spomene blede sreće hrani,
Poslednje svoje varke brani,
I veni, veni pesma!
Tužno... Jednolik, dug, i vlažan
Jesenji dan se tmuri,
Plače bez kraja, bolno plače,
Sumorni beskraj suri;
I tužan tužan ropac tajni
Dalekih slušam dana;
Ugušen jecašum beskrajni,
Tiši i tiši vesma —
Kô stara, bolna, polagana,
Ubogih, mutnih, šturih dana
Jesenja kišna pesma.
Izvor[uredi]
- Petrović, B. 1971. Srpska književnost u sto knjiga, knjiga 57: Pesnici 1. Novi Sad: Matica srpska, Srpska književna zadruga. str. 170-171.
|