Личба ми личит Виша Гъркина,
личба ми личит над юнаците;
кой ми йе юнак над юнаците.
Кой ми йе юнак и ми йе вреден,
лозе да садит во стреде море,
големо лозе, триста мотики;
ден да го садит, ден да го вадит,
ден да го вадит, ден да го градит?
Той да я земит Виша Гъркина!
Излезе юнак над юнаците,
излезе юнак, Попов Никола.
Той ми се найме лозье да садит,
лозье да садит во стреде море,
големо лозье триста мотики;
ден го посади, ден го повади,
ден го повади, ден го загради,
нишан йе даде Више Гъркине,
нишан ие даде онай злат пръстен.
Паднал йе пръстен во стреде море.
Личба ми личит Виша Гъркина:
- Кой ми йе юнак над юнаците,
кой ми йе юнак и ми йе вреден,
скала дакладит во стреде море,
да ми извадит онай злат пръстен,
да ми я земит Виша Гъркина!
Излезе юнак над юнаците,
излезе юнак Попов Никола; -
той ми се найме скала да кладит,
скала да кладит во стреде море.
Скала ми кладе во стреде море,
ми го изваде онай злат пръстен.
Личба ми личит Виша Гъркина:
- Кой ми йе юнак над юнаците,
кой ми йе юнак и ми йе вреден,
да ми устрелит звезда Деница,
той да я земит Виша Гъркина!
Тука се сгоди Попов Никола,
та ми устреля звезда Деница,
не ми устреля звезда Деница,
тук ми устреля свой църни очи!
