istorik srpski, u svojoj istoriji slovenskih naroda, koja je izašla u Beču 1794-95. godine veli: Gornja Mizija, koja je obuhvatala i Dardaniju i Tribaliju, dobila je ime Srbija, a granice su joj: na severu Sava i Dunav, na jugu Šar Planina i Makedonija, na zapadu Drina a na istoku reka Cibrica. Pavle Solarić, u svom zemljopisu koji je štampan u Mlecima 1804. godine, daje iste granice Srbiji kao i Rajić.[1] Vuk Karadžić u Danici za 1827. godinu ovako beleži granice Srbiji: „Srbija graniči od severa Savom i Dunavom, od zapada Drinom do Višegrada a odatle Limom, od jugoistoka Starom Planinom (Hämus) koja dijeli Srbiju od Maćedonije, a od juga i jugozapada teško je za sad pravu granicu naznačiti, jer npr. u najnovijim mapama od Srbije Metohija, đe je Prizren, stolica srpskih kraljeva i careva, Peć, srpska patrijaršija i manastir Dečani, ostaje u Arnautskoj. Ako je Šara Planina s onu stranu Metohije, onda je ona prava granica između Srbije i Arnautske.“[2]
Na ovom prostoru, koji se Makedonijom zove, žive danas različni narodi. U njoj ima Grka, Cincara, (makedonskih Rumuna), Arbanasa i
