131
u Braničevu, u Sredačkoj oblasti govorila jednim jezikom, koji se zvao slovenskim jezikom.
Po toj teoriji prema ovoj tobož jednostavnoj masi Slovena u lingvističkom i etnografskom pogledu, stajala su srpska plemena tako da kažemo kao neko malo, usamljeno i u ovo more slovensko ubačeno siroče. Tako jedanput ustanovljena ova teorija je jednako trajala i živela, negledajući na neka fakta koja su joj protivna bila i koja je ona, nemogući ih obići, s nategom objašnjavala, dogoneći ih na već utvrđeni kalup. Videći još u prvim vremenima po seobi slovenskoj Srbe u Slavoniji, Sremu, Bačkoj i Banatu; videći srpski jezik ne samo u Braničevu i na Timoku, no i u izvornim predelima istočne Morave, a njegove glavne i osnovne elemente u celoj Vidinskoj i Sredačkoj oblasti, pa i u svoj Makedoniji – naučnici slovenski mislili su da će sve to lako objasniti nekom čudotvornom ekspansivnom snagom srpskoga elementa, ne dirajući ni malo u jedan put već utvrđenu teoriju. Na taj način su mnogi od njih i danas skloni objašnjavati sve pojave lingvističke i etnografske, koje su u pomenutim krajevima opazili Ireček, Draganov, Miler, Jastrebov i drugi.
