105
poluostrv, naselila najpre deo Makedonije oko Soluna, pa su posle zauzela severnije krajeve u Iliriku i Gornjoj Miziji. Po Porfirogenitovu pričanju izlazi, da su Srbi svoja prva naselja u Makedoniji napustili za to „što im se nisu dopala,“ pa pošla k severu, i tu se kod Beograda zadržala te preko vizantiskoga namesnika u ovome gradu izmolili u cara nova naselja, severnija od prvih, u Iliriku i Miziji. Koliko ovo pričanje Konstantinovo može opstati, to su već kritični istorici ocenili, a o tom, u ostalom, svedoče i ona imena mesta oko Soluna, Bistrice, Bitolja, Kostura i severoistočno odatle, oko Rodope, kod Dupnice i Džume na Srumi, koja nepobitno i danas svedoče da su mnoga naselja srpska ostala u Makedoniji. Što, pak, o ovim južnim i jugoistočnim Srbima nije u istoriji više spomena ostalo, tome valja tražiti uzorka u dolasku aziskih Bugara, (godine 679.) koji su strahom i pokorenjem velikoga dela Slovena i vizantiske imperije učinili, te se o njima u srednjevekovnih istorika za prvo vreme više i govorilo i pisalo. Sa svim je prirodno da se posle političko ime države, Bulgaria, prenosilo i na one delove njene, koji su vrlo kratko vreme bili pod njenom vlašću, i u kojima ime državno ni-
